بخشی از متن تحقيق سلجوقيان :
دولت ترکمانان سلجوقی , یکی از وسیعترین و قویترین و پایدارترین دولتهای بوده که از سال 429 ه.ق. که سال پیروزی طغرل سلجوقی بر سلطان مسعود غزنویی در دندانقان سرخس است – تا سال 590 ه.ق.- که سال سقوط آخرین پادشاه سلجوقی به دست اینانج است – ادامه داشته است .
تحکیم موقعیت دولت سلجوقی , به دو دلیل عمده صورت گرفته است : نخست آنکه برای اداره این دولت پهناور – که از ماورای سیحون تا سواحل مدیترانه و از عمان تا تفلیس گسترش یافته بود – از جناح ایرانی فارسی زبان برای تدوین ادارات دواتی ( دواوین ) و تعیین وزیران و همکاران اداری استفاده کردند . طبعا , مقاومتی در برابر آنان که اصولا‌ترک ( ترکمان ) بودند و به زبان ترکی نیز سخن میگفتند پیش نیامد. وزرای معروف آنان عبارت بودند از : عمیدالملک کندری , خواجه نظام الملک طوسی, مجد الملک قمی, شرف الملک خوارزمی , سعد الملک آبی , شرف الدین انوشیروان خالد کاشانی و امثال آنان . دلیل دوم , موقیعت دولت سلجوقی بود . البته , به علت اضطراری که خلیفه عباسی ( القائم لامرالله ) در استفاده از نیروهای ترکمان دچار آن شده بود , ناچار حکومت آنان را به رسمیت شناخت و بغداد نیز در همه موارد , آنان رامورد تایید و تجلیل قرار می داد .